Even iets luchtigs voor deze eerste week van september.
Een aantal doodnormale dingen die sneller, makkelijker of handiger kunnen. Zoals bananen pellen, aardappels schillen of simpelweg in de rij staan. Laat je inspireren door deze korte filmpjes (klik op de afbeelding).
Vandaag wordt Keti-Koti gevierd: gebroken ketenen. Een dag voor mij om stil te staan bij slavernij. Toen, en nu.
Op 1 juli 1863 schafte Nederland de slavernij af in Suriname en op de Nederlandse Antillen. Enkele jaren eerder (1859) deed ze dit al in Oost-Indië. Hoewel slavernij legitiem bleef tot in de 20e eeuw in de indirect bestuurde delen van Nederlands-Indië.
Nederland was hier relatief laat mee. Denemarken maakte als eerste Europese land reeds in 1803 een einde aan de slavernij. Het Verenigd Koninkrijk verbood eerst de slavenhandel (1807) en toen slavernij in z’n geheel (1833). Frankrijk maakte in 1848 een einde aan slavernij.
Een einde? Slavernij is nog altijd wijdverbreid, vandaag, en zelfs hier in Nederland. Wij kopen producten gemaakt door (kinder)slaven, en in Nederland is economische uitbuiting van illegalen of van werknemers in de agrarische sector of de horeca, en uitbuiting in de prostitutie aan de orde van de dag.
Maak ik me wel voldoende druk hierover, vraag ik me vanochtend af?
Mooie documentaire over de kracht van verbindingen leggen in overeenkomsten en verschillen: in een culturele context waar weinig persoonlijke omstandigheden met elkaar gedeeld worden. Aanrader.
Klik op de foto om naar de uitzending te gaan.
Met zulke supporters zou ik ook van voetbal kunnen gaan houden! Het heersende beeld van voetbal supporters is dat ze na een wedstrijd afdruipen naar of feestvieren in de kroeg, en/of hun frustratie of euforie afreageren met vandalisme. Japanse fans – bijgenaamd “De Blauwe Samoerai’s” – hebben echter de gewoonte om bij vertrek uit het stadion altijd eerst het stadion schoon te maken en alle rommel mee te nemen. Zo ook afgelopen zaterdag toen ze hun eerste WK wedstrijd tegen de Ivoorkust verloren.
Ik was twaalf. De dagen die volgde op de Tiananmen square massacre droegen we allemaal een zwarte band om onze arm, over onze schooluniformen heen. Één rouwende zee van kinderen en leraren tijdens de wekelijkse vrijdagochtend ‘assembly’.
Hong Kong werd stil. En bang. En boos. En was vol ongeloof. En vertwijfeling. En zag haar grootste angst werkelijkheid worden. 1 van de 6 miljoen inwoners van Hong Kong gingen in protest de straat op. Veel van de mensen die dat konden vroegen toen al visa aan om uit Hong Kong te kunnen vertrekken wanneer China – slechts 8 jaar later – ook weer hier de baas zou worden.
In China doet de regering er – 25 jaar later – nog altijd alles aan om het ‘incident’ uit de geschiedenis en het geheugen te wissen. Mensen worden preventief opgepakt, internet wordt al weken vooraf aan 4 juni geblokkeerd, en op scholen vertellen de geschiedenislessen een ander verhaal. Veel studenten geloven dat de ‘verhalen’ slechts Amerikaanse of Taiwanese propaganda zijn.
En elk jaar komen tienduizenden in Hong Kong bijeen om de massacre te herdenken. Mijn Hong Kong. Waar we toen zo bang waren dat je uitspreken ‘straks’ niet meer mogelijk zou zijn.
En ook in andere delen van China zijn er velen die zich inzetten zodat het nooit vergeten zal worden, en ooit openlijk onderdeel van de geschiedenis mag zijn. Kleine stemmen, die samen veel kracht dragen. Vergeet 4 juni niet.
Welke tips, do’s en dont’s met betrekking tot cultuur en communicatie krijgen Amerikanen die zaken hopen te doen in Nederland?
Lees het op deze blog van Gayle Cotton:
Al jaren wordt er geklaagd dat te weinig mannen in het basisonderwijs werken. Wat houdt mannen tegen? Volgens een onderzoek van vakbond CNV onderwijs is dit onder meer salariëring, loopbaanperspectief en status…. maar vooral het feit dat er zo weinig mannen werkzaam zijn. Én ook dat de pabo’s te weinig aansluiten bij de stijl (en dus meerwaarde) van mannelijke leraren.
Aandachtspunten die ook voor andere beroepsgroepen gelden die streven naar meer diversiteit!
China2025 is een crowdblog, geschreven door Nederlanders die zaken doen in of met China.
Leuk aan deze blog is dat je wat meer leert over de Chinese cultuur, maar vooral ook over de Nederlandse cultuur.
Laatst kwam ik dit hulpmiddel weer eens tegen. Het toont per jaar het aantal immigranten naar Nederland, en emigranten uit Nederland, met daarbij het land van herkomst / bestemming.
Helaas lopen de cijfers slechts door tot 2009: alweer 5 jaar geleden!
Toch interessant om te zien dat er bijvoorbeeld in 2009 ruim 5000 Chinezen naar Nederland kwamen, maar ook ruim 8000 Duitsers, ruim 7000 Britten, en zelfs ruim 13000 Polen. Terwijl de VS, België en Duitsland populaire emigratie bestemmingen voor Nederlanders waren.
Mooie actie… maar ik denk ook meteen: wanneer komt er eindelijk gewoon meer diversiteit bij modepoppen? Mensen zijn zo mooi verschillend! Laten we dit niet een uitzondering maken, voor een speciale dag… maar iets dat zo normaal wordt om te zien als het is!
