Meer diversiteit bij modepoppen

Mooie actie…  maar ik denk ook meteen: wanneer komt er eindelijk gewoon meer diversiteit bij modepoppen? Mensen zijn zo mooi verschillend! Laten we dit niet een uitzondering maken, voor een speciale dag… maar iets dat zo normaal wordt om te zien als het is!

Modepoppen

Mannen en Vrouwen

De laatste tijd zijn er weer allerlei berichten over verschillen tussen mannen en vrouwen. Kritische berichten in de Trouw over christen mannen op zoek naar hun verloren mannenkracht bij de beweging De 4e Musketier. Vrouwen die beweren dat het verschil slechts bestaat uit de manier waarop we ‘denken’ over mannen en vrouwen. Pantene die in haar reclamefilmpje inspeelt op hoe hetzelfde ‘professionele’ gedrag anders beoordeeld wordt wanneer het een vrouw betreft in plaats van een man.

neat or vain

Ik vraag me af waar de gevoeligheid vandaan komt. Staat de norm ‘gelijkheid tussen man en vrouw’ inmiddels voor ‘er mogen geen verschillen meer zijn’? Is elke ‘mannen’ of ‘vrouwen’ behoefte of beeld of activiteit per definitie een ‘teruggaan naar de oude beeldvorming’?

Zelf geloof ik wel in verschillen. Evengoed als ik geloof in overeenkomsten. En in diversiteit. Niet iedere man of iedere vrouw is hetzelfde. En er ligt een mooie uitnodiging in al deze artikelen en discussies. De uitnodiging om ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ niet te verliezen, noch te verabsoluteren. Niet statisch te maken, noch ‘obsolete’ (zo’n mooi Engels woord waar geen goede vertaling voor bestaat: zoiets als ‘niet langer in gebruik’; verouderd, niet modern). Niet te zien als elkaar uitsluitende hokjes maar als een mooie complexe, overlappende en elkaar aanvullende realiteit.

Mandela: boos en mild.

Zuid Afrika. Mandela. Het lijkt wel of iedereen er iets over te delen of te zeggen heeft. Vroeger zou dat een reden zijn geweest om zelf niet meer mijn verhaal te delen. Vroeger.

Mijn vroegste herinneringen aan Zuid Afrika zijn al van gemengd gevoelens. Warm familie onthaal. En boosheid. Nóg zie ik het voor me: de bushalte, met de stoffige bus. Het zitbankje met het bordje: Whites Only. Het drinkwater fonteintje naast de pilaar gemarkeerd: Whites Only. De openbare toiletten daarachter, met twee ingangen: Blacks Only, en Whites Only.

Je zou denken dat ik het gewend was. In Singapore werden we op straat regelmatig door vreemden aangeraakt, in de wangen geknepen en aan het haar gevoeld: wij waren de eerste Europese kinderen in de buurt, en op school. Maar in Zuid Afrika gebeurde er iets anders. Van het ene op het andere moment behoorde ik onvrijwillig tot een onveranderbare en niet weg te stoppen categorie: ik werd een White… een blanke. En dat was iets wezenlijks anders dan een Black. In Singapore was het een kwestie van wennen; verschillen vielen weg en werden onzichtbaar, vriendschappen groeide en onderscheid ging tenslotte over dingen als wie er harder kon rennen, of een beter cijfer op de toets had gehaald. In Zuid Afrika werden de verschillen met de dag groter, voelbaarder, zichtbaarder, en schrijnender. En daar haatte ik Zuid Afrika om. Met alle boosheid die een 8-jarige in zich kan hebben.

Nog altijd wordt ik soms boos; om onrechtvaardige scheidslijnen, onvrijwillige categorieën, en onrechtvaardig onderscheid. Ouder en misschien een beetje wijzer weet ik dat het helaas niet voorbehouden is aan Zuid Afrika, noch aan Zwart-Wit. Het is ook hier. En soms in mij.

Achter de glimlach van Mandela zat ook boosheid. En boosheid geeft ook kracht. Kracht om de dingen te willen veranderen; om te geloven dat het kan, dat het moet, tegen de stroom in. Maar boosheid zonder mildheid brengt geen verandering voort. Mildheid naar jezelf, en mildheid naar anderen. Ook dat leefde Mandela voor. En beiden hoop ik vorm te blijven geven in mijn leven.

Boosheid geeft de wil om te veranderen; en mildheid schept de ruimte om te kunnen veranderen.

soweto woolworths madiba

Wat als het andersom zou zijn?

Hoe moeilijk het is om je in te leven in de ervaringen van anderen bewijst de zwarte pieten discussie van de afgelopen maand weer eens al te goed. En het is nóg moeilijker wanneer je onderdeel bent van de grote vanzelfsprekende meerderheid.

Deze korte film is gemaakt om iets te laten zien van hoe het kan zijn wanneer je natuurlijke seksuele voorkeur wordt gezien als afwijkend, of zelfs walgelijk. Wat als homoseksueel de norm was, en heteroseksueel de afgewezen uitzondering?

Het verhaal is gebaseerd op echte ervaringen… die voor de film ‘andersom’ zijn gedraaid.

Hoe zou het zijn als we dit met méér thema’s zouden doen? Het andersom draaien? Hoe zouden we dan willen dat de ander met ons om zou gaan?

Love is all you need